Ruchome obrazy służą do przedstawiania/wizualizowania ciał, w procesie tym fragmentaryzując je i zarazem scalając. Ukazują ich wnętrza, otwierają je przed naszymi oczami, analizują i prześlizgują się po powierzchni; bywają także rozumiane jako odcieleśniające i odbierające materialność. Ciała w kinie, zwłaszcza te wizualizowane z wykorzystaniem narzędzi animacji czy technik cyfrowych, wydają się pozbawione ciężaru i niepodlegające prawom fizyki. 

Podobnie wieloznaczny charakter ma refleksja nad ciałem obrazu i cielesnością widza. Z jednej strony chętnie mówimy o materialności taśmy filmowej, którą w ostatnich dziesięcioleciach powszechnie zastępują „niematerialne” nośniki cyfrowe. Na ile jednak jest to jedynie metaforyzacja, która ukierunkowuje i upraszcza nasze myślenie o obrazach cyfrowych? Ponadto, to właśnie media elektroniczne umożliwiły wyjątkowe zbliżenie ciał i obrazów, dzięki wykorzystaniu coraz lżejszych urządzeń rejestrujących, ekranów dotykowych, przenośnych odtwarzaczy i wreszcie coraz doskonalszych technik wizualizacji w medycynie. Tymczasem sam widz kinowy nadal postrzegany bywa jako bezcielesny, tożsamy jedynie z abstrakcyjnie ujmowanym zmysłem wzroku; to także uproszczenie, które można podać w wątpliwość. 

Podczas konferencji dyskutować będziemy o problemie cielesności w relacji do ruchomych obrazów: artystycznych, naukowych i przynależnych do kultury popularnej. Tytułowe „cięcie ciał” zwraca uwagę na jednoznaczność i procesualność ingerencji ruchomego obrazu w ciało, wynikające z samej jego natury. Tę jednak naturę – nieuchwytne ciało ruchomego obrazu – także chcielibyśmy poddać refleksji.

​

​

​